mama – &Bijhouwer | tekstschrijver

Goedemorgen! Week 3 gaat de geschiedenis in als een keurig, rustig weekje. Hij begon met gezelligheid op maandagochtend en eindigde met een rondje IKEA. Wat daartussenin gebeurde, lees je in weekoverzicht 3 van dit jaar.

Maandag

‘Blue monday’ begon goed met een event om 8:30 ’s ochtends! Mijn oude werkgever en haar partner runnen tegenwoordig TwoStories Audio en nodigden mij en 39 anderen per cassettebandje uit voor hun MixTape Sessions. Het was een leuke bijeenkomst, met heel veel oud-collega’s, lekkere koffie en live-muziek. Goed en vrolijk begin van de dag!

De rest van de dag was ik op kantoor te vinden en moest ik even naar de stad voor een afspraak. Het was zeer deprimerend weer, dat wel.

’s Avonds aten we een uitstekend Hello Fresh’je: soep met udonnoodles, heel veel paddestoelen en kokos. Superlekker.

Dinsdag

Dinsdag werkte ik de hele dag bij een opdrachtgever in Hattem en had daarna nog even tijd om grote boodschappen te doen.

Woensdag

Woensdag, mamadag! Kleine pluis en ik gingen ’s ochtends eerst zwemmen en ’s middags gingen we nog even van het rustige weer genieten bij de kinderboerderij.

Woensdagavond was ik op een voorlichtingsavond van Hogeschool Windesheim. Zo grappig om ruim tien jaar na mijn afstuderen weer terug te zijn op de campus! De voorlichtingsavond bezocht ik voor de deeltijdopleiding PABO. Het was heel boeiend en ik ben heel enthousiast, maar gezien de studielast van de opleiding vraag ik me af of dit nu helemaal het juiste moment in mijn leven is om zoiets te doen. Ik peins er nog even over.

Donderdag

Donderdag werkte ik lekker op kantoor voor The Post.

’s Avonds ging ik verder met het huiswerk van mijn coaching.

Vrijdag

Enigszins jaloers keek ik vrijdag naar alle sneeuwfoto’s die voorbijkwamen. Bij ons viel geen enkel vlokje. Dus haalde ik het voorjaar maar op kantoor met een paar hyacinthen.

En eind van de middag ging ik met een vriendin borrelen, eten en meer borrelen. Heel gezellig.

Zaterdag

Zaterdag ging ik even met de meisjes naar het winkelcentrum voor nieuwe broeken en boodschappen. Ik rommelde wat in huis en maakte dit gezellige tafereeltje.

De kleuter en ik bakten een subtiel gedecoreerde brownie. En we bakten een brood in de broodbakmachine. Ik hield daarbij een educatief verhaal over de werking van gist. Ik zei: “Gist eet de suiker in het deeg op en door de scheetjes die ze daarvan laten, komen er luchtbellen in het deeg. Dat maakt het brood lekker luchtig.” De kleuter trok een wenkbrauw op en reageerde met: “Ja mam, dat heet rijzen. Dat weet ik al lang van Buurman & Buurman.”

Hier hing een heel lelijke oude verwarming, die er met een metalen ombouw weer uitziet als nieuw! En ook belangrijk: nog net zo goed werkt als daarvoor omdat metaal de warmte geleidt. Superblij mee.

’s Avonds speelden we Sagrada, een heel leuk spelletje waarbij je met gekleurde dobbelstenen glas-in-loodramen moet vullen.

Zondag

Zondagochtend begon om half 6 met een uitgeslapen kind. Terwijl zij een filmpje keek, las ik boek 3 van deze week uit. Als ik in dit tempo doorlees, haal ik het dubbele van mijn leesdoel (52 boeken) dit jaar. ’s Ochtends gingen we gewoon nog een keer naar het zwembad. Na de lunch en een dutje ging ik met de kinderen naar IKEA omdat bij ons thuis Feyenoord – Ajax gekeken werd door mannen. Ik zag dit tafereeltje en ik vond het leuk, dus ik legde het vast als inspiratie voor ons eigen huis.

En nu is het weer maandag! Ik heb vrij veel werk te doen, maar ook een hoop geregel rondom de verbouwing aan mijn hoofd. Leveranciers die moeilijk doen enzo. Dus dat ga ik eerst maar eens oplossen en van me af schrijven voordat ik aan de slag kan met werk. Let’s go! Fijne week!

Doorslapen doe ik al een jaar of tweeënhalf niet, als je die logge laatste maanden van de zwangerschap meetelt. Daarna natuurlijk ook een poosje niet, want kleine baby’s willen nu eenmaal minimaal iedere drie uur een slok melk, een aai, even weten dat mama er nog is. Maar waar onze oudste na een half jaar besloot dat nachtvoedingen voortaan tot het verleden behoorden, wilde deze baby ook toen nog regelmatig iets te drinken. Prima. Ging vanzelf over, want uiteindelijk blijkt alles een fase. Maar toen kwam het krijsen. Het ontroostbare, ongrijpbare, hysterische nachtelijk krijsen. Het stopte pas als ze zichzelf volledig uitgeput had en nasnikkend in mijn armen in slaap viel.

We introduceerden de nachtfles, want we merken dat een slok melk soms wél deed wat uren sussen, wiegen, zingen en vertellen dat mama er is, dat het veilig is, dat ze haar ogen dicht kan doen, dat mama ook wil slapen, niet deed. De baby werd een dreumes, de dreumes werd anderhalf en we maakten nog steeds elke nacht een fles. Soms werkte het. Meestal werkte het niet en zat ik na die fles uren in de stoel met een dreumes die het begrip ‘over haar toeren’ een compleet nieuwe invulling gaf. De buren mopperden over het lawaai. Ik zag inmiddels grijs van vermoeidheid. Vroeg me wanhopig af of dit wel écht een fase was.

Toen ze bijna 2 was, bracht de inschakelde osteopaat eindelijk de verlichting die we eerder niet konden vinden. Hield haar hoofdje vast, masseerde wangetjes en voorhoofdje en drukte op ribbetjes. Het hysterische was over, ze liet zich eindelijk troosten ‘s nachts. De fles was niet meer nodig. Mijn nabijheid was nu genoeg. Ik kon haar naast me neerleggen. Samen in dat veilige grote bed waar haar zus ook altijd de weg naartoe vindt als het haar te donker wordt in dat van haar. Vier op een rij.

En dan slaapt ze. Ik lig ernaast in die schemerige half-alerte toestand die ervoor moet zorgen dat je niet bovenop je kind gaat liggen. En ik luister. Het enige wat ik hoor is onze ademhaling. Alle vier in een ander tempo. Ademend in het veilige donker van onze slaapkamer. Soms mompelt er iemand, verward in een levendige droom. Een windje onder een dekbed. In de verte een klepperend kattenluikje. Maar geen gehuil. Eindelijk stil. Het bleek een fase.